De lege zaal weerspiegelt mijn blik.
Ik verlang.
Terwijl ik me afvraag waar het heengaat, zie ik in de verte geen perspectief, dus blijf ik maar kijken. Uit hoop.
Of wanhoop
Ik verlang naar de onmogelijkheid, die elke keer bewijst dat alles mogelijk is.
De verbinding.
Verbinding met de ander.
Verbinding met de vreemden om ons heen.
Verbinding met jou en mij.
Ik verlang naar een zoen,
Een vlaag van intimiteit.
Iemand die me uitkleed.
Tot ik helemaal naakt ben.
Bloot.
Blootgesteld.
Tentoongesteld.
Aan mijzelf.
Als ik staar in de zaal dan wil ik mijzelf zien.
Ik mis mijzelf.
Mijn weerspiegeling.
Identificatie.
Ik krijg geen antwoord.
Een zwarte leegte slokt mij op.
De stilte schreeuwt.
Waarom durf ik niets te zeggen?
De stilte stelt vragen.
Te veel vragen.
En ik ben bang dat ik het voor lief hebben genomen.
Al die avonden.
Al die levens.
Al die woorden.
Die on omkeerbare woorden.
Al die geboortes,
Die gestorvenen.
Vind je dat ik sorry moet zeggen?
Heb ik je te weinig aandacht gegeven toen je er zo om vroeg?
Heb ik je verwaarloosd?
Mag ik je een knuffel geven?
Die omhelzing,
Die verzoening, waar ik zo naar snak.
Sorry,

Sorry!
Sorry! Duizendmaal sorry. Dus. Nu. Tot nu.