DON’T PANIC I’M CRYING
Een onverwachte ode aan rouw, verlies entransitie
seizoen 20/21
‘In that land of beginning spirits mingled with the unborn. We could assume numerous forms. Many of us were birds. We knew no boundaries. There was much feasting, playing, and sorrowing.’
(Uit: The Famished Road, Ben Okri)
DON’T PANIC I’M CRYING is een onverwachte ode aan rouw, verlies en transitie in de vorm van een interdisciplinaire theaterinstallatie. De installatie is gebaseerd op de verhalen van jongeren van DEGASTEN i.s.m.Theater LeBelle — theaterwerkplaats voor mensen met een verstandelijke beperking. Het team van makers neemt je mee in een lopend onderzoek vanuit vragen als: ‘Hoe is het om in transitie te zijn? Hoe voelt rouw? Hoe beweeg je je in het nieuwe ‘normaal?’
Credits
Concept & creatie DEGASTEN
Concept & creatie DEGASTEN
Van en met Maureen Vrijdag, Ernesto Samson, Dayna Martinez Morales, Linar Ogenia, Yusuf Sengül Scenografie & kostuums Gerbrand Bos Geluidsontwerp DJ LOVESUPREM Licht en technisch ontwerp Mirko Lazovic Beeldroute Jelle Diepstrate Tekstbijdrage Sanne Schumacher en Ozan Aydoğan Productie Vanessa Lagadea Productie assistent Bartu Gündüz PR Maartje Hagar Treep Artistieke leiding Rutger Esajas en Elike Roover Zakelijke leiding Sènami Awunou Met dank aan Theater LeBelle, Cordaan, Madelon van Riel, Movementalist, Vincent Verburg, Jay Henareh, Daphne Masé, Klein Biha, Brice Biha, Thijs Bouwman, Lois Hilt, Joshua Halman, Marley Braaf, Sander Koridon, Nabil Benkers, Pablo Alanes, Jelle Bresser, Femke Heskes, Jaloe Tielens, Fam. Diepstraten-Vliegenthart, Fam. Trustfull, Ami- nata Cairo, Miss Patty Pam Pam, Michaël Jovanovic, Ram- sey Nasr/ De Bezige Bij, Kelia Anne MacCluskey, Nowhere, Meervaart Studio, Frascati Theater, De Brakke Grond, Over het IJ Festival, Korzo, Broedplaats De Vlugt, Broedplaats, Rietwijker, Academie voor Theater en Dans, Sacrament- skerk, Joyce van Overbeek | SOSial Spaces, Sam + Alma | Cometa, Aukes Theatertechniek, Fritz-kola
“Ergens klinkt de muziek van een smeltende plaadt. Een koortsachtige stem uit een gloeiende grammofoon. Ergens is een stad verdwenen onder de grond. Ergens in de lucht hoor ik het lage wieken van reusachtige vleugels.
Ergens op een dak hoor ik nagels.
Kra-kraaa Kra-kraaa”
Ergens op een dak hoor ik nagels.
Kra-kraaa Kra-kraaa”
Pers & publicaties
“Een rituele reis door de duistere en verlichtende krochten van verlies, rouw, hysterie en een nieuw begin. Don’t Panic I’m Crying neemt je in deze bewogen tijd mee in een collectief, maar intiem verwerkingsproces, doorweven met eeuwenoude wereldgebruiken en nieuwe wonden.” [Theaterkrant, lees meer]
“Een rituele reis door de duistere en verlichtende krochten van verlies, rouw, hysterie en een nieuw begin. Don’t Panic I’m Crying neemt je in deze bewogen tijd mee in een collectief, maar intiem verwerkingsproces, doorweven met eeuwenoude wereldgebruiken en nieuwe wonden.” [Theaterkrant, lees meer]
“Nu is er een figuur met een kraaienhoofd. De jongen en de kraai passeren elkaar. Huilt hij? De traan die ik denk te zien loopt over de wang die het publiek tegenover mij beter ziet. Maar misschien kijken zij nu ergens anders naar. Naar de enorme berg audiotape die op de vloer ligt?” [Bezoekersverslag* van Charlene Schmeltz, lees meer]
Handout Don’t Panic I’m Crying [Pdf, lees meer]
“Het was niet meer van ons. En niet alleen dat. Het was gruwelijk. Vers, zonder aankondiging. Alledaagse dingen niet vanzelfsprekend. We zaten er nog ff tussen. We lieten langzaam los. Hielden langer vol. Grepen nog heel even vast. Om vervolgens in een kapot harde klap aan de andere kant te landen. Het ging van kleine wij. Op weg naar de grootste van ons allemaal. Terug naar het eeuwige niks. In een sluimerende beweging. Bloedmooi en ugly AF tegelijk. En soms, bleef het gewoon allemaal staan. Precies daar. In het midden. Maar geen paniek, ik huil nog steeds.”
* Deze voorstelling is het begin geweest van onze bezoekersverslagen. We vragen elke productie een bezoeker om zijn/haar/hun ervaring van de voorstelling op te schrijven en te delen. Omdat onze producties vaak breken met de theaterconventies en verschillende perspectieven tegelijk laten zien merken wij dat het voor de meeste recensenten best lastig is om over ons werk te schrijven. Daarom vragen wij nu bezoekers naar hun ervaring.
Foto’s door Moon Saris & Vincent van Woerkom